آنچه مرا می کشاند تا بنویسم چندی بر این صفحه،همان حس بی زبانی زبان درازی چون من است...لابه لای این همه حرف و حدیث و قهقهه و سوت و کف ،وقتی یکم فکر می کنی میگی خب حالا کجام؟حالا کی کنارم نشسته؟زندگی گذر دقیقه هاست.امروز اینجایی ولی معلوم نیست فردا کجا باشی.امروز می خندی ولی معلوم نیست فردا بخندی.رسم ما آدمای کاغذی اینه که زندگیمونو دو هیچ باختیم به نفع کسی که حتی نمیدونیم با خودش چند چنده!وقتی از ته دل میگی آخیش تموم شد یه لحظه بعدش میگی  آخ دلم گرفت.

 

نوشته شده در سه شنبه 90/5/4ساعت 8:56 عصر توسط غزال| نظرات ( ) |