اینجا دنیای ماست پس....بیاتو..............
می بینی که چه بی صدا باید اشک هایم را در بالشم فرو برم و خفه کنم. تازه این اولین قدم است چقدر تنهایم آدم ها چقدر راحت همدیگر را نادیده می گیرند وچقدر راحت وجود و احساس دیگری را له می کنند خدایا مرا ببخش که گاهی تورا.... تنها امیدم برای این زندگی وجود توست هرگز تنهایم مگذار.
خدایا روزگارم را می بینی که چه بی صدا باید در خود بشکنم
نوشته شده در دوشنبه 90/5/3ساعت
12:3 صبح توسط غزال| نظرات ( ) |
