ميدوني ، گاهي اوقات ، توي بعضي شرايط ، يه بُغض سنگين راه گلومو مي بنده ... تو اون لحظه دلم ميخواد منفجر بشم ... آره ، منفجر بشم و مشکلاتم رو به همه بگم ، بگم که دارم چه دردي رو تحمل ميکنم وروحم زير اين فشار داره داغون ميشه .......... اما ميدوني ، همون موقع به خودم ميگم : که چي؟ براي چي بايد مشکلاتم رو به ديگران بگم ؟؟؟؟ ... بگم که چشماشون پُر ازاشک بشه و دلشون برام بسوزه و بگن :”آخي ... بيچاره چه دردي رو داره تحمل ميکنه !!!!!!!! نه ...هرگز ! اين دلسوزيا ...اين ترحم ها ، حالمو بهم ميزنه ! براي همين تا حالا تحمل کردم و دم نزدم ،....
اجازه ميدم بُغضم بترکه و اشکام بريزه رو گونه هام ... به خيال خودم آروم ميشم ، اما انگار بدتر ميشه !! ... براي همينه که حالا سعي ميکنم گريه هم نکنم ، بشم يه سنگ که به هيچي توجه نداره ، يعني توي اين دوره زمونه بايد يه سنگ بود تا باقي موند ، يه سنگ خارا ولي نميشه من با احساس زاده شدم. فکر که ميکنم ، ميبينم حتي سنگ بودن هم ارادهء قوي مي خواد!!!!!!!.
ولي نه من سنگم نميتونمم باشم چون 13سال زندگيمو احساساتي بودم و همه منو اينجوري ميخوان خوب پس چيکار کنم خدايا دارم دق ميکنم ديشب قلبم درد گرفته بود و بغض داشت خفم ميکرد ولي کسي پيشم نبود تا دردمو بفمه .
اين قدر آدماي زياديو از دست دادم که ديگه نميخوام کسي رو از دست بدم.ديگه تحمل دلشکستمو درد قلبمو ودرد دلتنگيو جداييو و... ندارم ميخوام برم هرجاييي به جز خونه و هرجايي به جز جايي که آدما بشناسنم .من ميخوام برم کما ميخوام روح بشم .خدايا ديگه نميخوام اين تابستونو ادامه بدم ميخوام از همه چي فرار کنم حاظرم درس بخونم ولي اين بدبختيامو نبينم ولي راستش هرچي به مهر نزديک تر ميشه حالم بدتر چون مجبورم به جايي برم که ازش متنفرم.
